...Ve ben büyük bir Aşkı asla bulamayacağıma inanmaya başlamıştım gün geçtikçe.Herkes öylesine inanmıştıki,gerçekten birini bulmak yerine o diğerinin peşinde koşmaya başlamıştı.Binlerce kez öpülmüş dudaklar öpmüştüm.Hayır.Birinin hayatında ilk olmak değil istediğim ama Tek olmak.Tek.
Dokunduğum her el bir başkasınınkini tuttuğunu düşlüyordu.Gözlerimin içine bakılarak yalanlar söyleniyordu.Nasılsa içimi bilemez diye.
İşte bu kadardı hikayem.Aşk yoktu.Ölmüştü.Ruhuna el fatiha.
Ucuz cep mesajlarına dönmüştü en güzel cümleler.Deniz bitmişti.
Ama yinede kurtarılmayı bekliyordu herkes.Kurtarmaya çalışmak,değiştirmek değil.Kurtarılmak.Onların tüm istediğide buydu.
İstediğim tek şey bir dayanma gücüydü.Sonuç ne olursa olsun gitmeye karar verdim.Onlara dokunmanın acı vermiyeceği bir yere.Bugünlerde beni teselli eden tek şey buydu.
Bazen bir ormanda yürüdüğümü hayal ediyorum.Biliyormusunuz.O ormanın bittiği yerde daha önce hiç keşfedilmemiş bir ülkenin olduğuna ve benim orda huzuru bulucağımı düşünüyorum.
Onlara dokunmanın güzel olabileceği bir ülke.
Artık söylenmemiş çıkılmamış hiçbir yol kalmadı dünyada.Böyle bir yerde yok.
Biliyorum.
Ama inanmak istiyorum.
Ve ben yürümek istiyorum.Hiç durmadan yürümek.Bir kurtarıcıya inanmak yerine herkesin kendine inandığı bir dünyaya yürümek istiyorum.
Çok şey mi istiyorum.Evet.Çok şey istiyorum.
Neyse Hoşçakalın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder